* Δημοσιεύτηκε 8 /11 /2014 στην "Πρωϊνή" Εφημερίδα της Καβάλας
Είναι γνωστή η
διάταξη του άρθ. 307 Π.Κ. ως ποινική "διάταξη
της αγάπης" προς τον πλησίον.
Το έγκλημα της
παράλειψης λυτρώσεως από κινδύνου ζωής
(πλημμέλημα) προβλέπεται στο άρθρο 307
του Ποινικού Κώδικα και περιλαμβάνεται
στο 15ο Κεφάλαιο του Ειδικού Μέρους με
τον τίτλο "Εγκλήματα κατά της ζωής".
Κατά το άρθρο
αυτό: “ ‘Οποιος με πρόθεση παραλείπει
να σώσει άλλο από κίνδυνο ζωής αν και
μπορεί να το πράξει χωρίς κίνδυνο της
δικής του ζωής ή υγείας, τιμωρείται με
Φυλάκιση μέχρι ενός έτους.” Προστατευόμενο
έννομο αγαθό από τη διάταξη του άρθρου
307 Π.Κ. είναι η ανθρώπινη ζωή. Με την
παραπάνω διάταξη ποινικοποιείται η
παράλειψη της γενικής υποχρέωσης που
έχει κάθε άνθρωπος να διασώζει τη ζωή
του πλησίον, η οποία κινδυνεύει, εφόσον
βέβαια μπορεί να πράξει αυτό χωρίς να
κινδυνεύει η δική του ζωή ή η υγεία του.
Για τη
στοιχειοθέτηση του εγκλήματος αυτού,
που τελείται με γνήσια παράλειψη
(αδράνεια), απαιτείται η συνδρομή των
εξής στοιχείων: α) κίνδυνος ζωής άλλου
ανθρώπου, που να είναι επικείμενος. Ο
κίνδυνος, πρέπει να είναι και σπουδαίος,
απαιτώντας άμεση παρέμβαση εκείνου που
τον αντιλήφθηκε και είναι αδιάφορο από
ποια αιτία προήλθε ο κίνδυνος, ο οποίος
μπορεί να προκλήθηκε από υπαιτιότητα
του ίδιου του κινδυνεύοντος, β)
αντικειμενική δυνατότητα παροχής της
βοήθειας διασώσεως, όπως ηθικώς
επιβάλλεται για κάθε συνάνθρωπο, γ)
παροχή βοήθειας που να είναι ακίνδυνη,
σε σχέση με τη ζωή ή την υγεία του υπόχρεου
δ) Παράλειψη της προς σωτηρία πρόσφορης
ενεργείας με " αποτέλεσμα" το θάνατο
ή την κατ` άλλο τρόπο σωτηρία του
κινδυνεύοντος. Η υποχρέωση προς ενέργεια
αρχίζει ευθύς ως ανακύψει ο κίνδυνος.
Τετελεσμένο είναι το έγκλημα όταν
εκλείψει πλέον η δυνατότητα της σωτηρίας.
ε) δόλος του
υποχρέου, που συνίσταται στη γνώση του
κινδύνου και του εφικτού της παροχής
βοήθειας, καθώς και στη θέληση της
παραλείψεως αυτής, χωρίς παράλληλα
ύπαρξης κινδύνου της ζωής του από
την παροχή της βοήθειας. Ενδεχόμενος
δόλος δεν αποκλείεται.
Για την
στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής
υπόστασης του εγκλήματος δεν είναι
απαραίτητο να επέλθει ο θάνατος του
κινδυνεύοντος. Μπορεί ακόμη να τελείται
το έγκλημα αυτό και σε περίπτωση που
το θύμα σωθεί με δική του ενέργεια ή
ενέργεια άλλου. Πρόκειται για έγκλημα
διακινδυνεύσεως και όχι βλάβης.
Δεν απαιτείται
αίτηση βοήθειας, ούτε συναίνεση του
κινδυνεύοντος. Αν στον τόπο του κινδύνου
παρευρίσκονται περισσότεροι, καθένας
από αυτούς έχει ίδιον και αυτοτελές
καθήκον να επέμβει, καθήκον το οποίο
δεν επηρεάζεται από την παρουσία των
άλλων, εφόσον τουλάχιστον η τυχόν
εγγυτέρα θέση του ενός από αυτούς δεν
τον επιφορτίζει κατά κύριο λόγο με το
έργο της λυτρώσεως. Επομένως, αν όλοι
παραλείψουν, τελείται από όλους το
έγκλημα του άρθρου 307 Π.Κ. (υπό τη μορφή
παραυτουργίας).
Κατά την άποψη
του Νικ.Ανδρουλάκη (Καθηγητή Ποινικού
Δικαίου) η υποχρέωση λύτρωσης βαρύνει
βασικά τον πλησιέστερα ευρισκόμενο και
από τους μακρύτερους αυτούς που η
βοήθειά τους από τις περιστάσεις είναι
η μοναδικά δυνατή ή που μπορεί να εγγυηθεί
την πιο γρήγορη και ασφαλή σωτηρία του
κινδυνεύοντος (υπό τον όρο δυνατότητας
έγκυρου ελέγχου και επιβεβαίωσης της
κλήσης). - Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.
Γιώργος Γιαγκουδάκης, Δικηγόρος Καβάλας
Διαζύγια - Ποινικά - Αστικά
Για περισσότερες πληροφορίες
σχετικά με το δικηγορικό γραφείο μου
επισκεφθείτε το site μας
