Απόφαση δικαστηρίου γιά Εξύβριση
Απόφαση υπ΄ αριθ. 148 / 2010 Αρείου Πάγου (απόσπασμα)
"....Κατά το άρθρο 361 του Π.Κ., όποιος, εκτός από τις περιπτώσεις της δυσφήμησης, προσβάλλει την τιμή άλλου με λόγο ή με έργο ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τιμωρείται με φυλάκιση μέχρις ενός έτους ή με χρηματική ποινή. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι για τη στοιχειοθέτηση της αξιόποινης πράξης της εξύβρισης απαιτείται να διατυπωθούν από το δράστη γραπτά ή προφορικά, για κάποιον άλλον, λέξεις ή φράσεις που, κατά την κοινή αντίληψη περιέχουν είτε αμφισβήτηση της ηθικής ή κοινωνικής αξίας του προσώπου του, είτε περιφρόνηση γι' αυτόν από τον δράστη ο οποίος γνωρίζει ότι με τέτοια οικοθελή ενέργειά του προσβάλλεται η τιμή άλλου. Η απαιτούμενη από το άρθρο 93 παρ. 3 του Συντάγματος και το άρθρο 139 του Κ.Ποιν.Δ. ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει λόγο αναιρέσεως της καταδικαστικής αποφάσεως κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ του Κ.Ποιν.Δ. υπάρχει όταν περιέχονται σ'αυτή, με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, για το οποίο κηρύχθηκε ένοχος ο κατηγορούμενος, οι αποδείξεις από τις οποίες προέκυψαν τα περιστατικά και, τέλος οι σκέψεις και οι συλλογισμοί βάσει των οποίων έγινε η υπαγωγή τους στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας είναι επιτρεπτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό που αποτελούν ενιαίο σύνολο. Η αλληλοσυμπλήρωση αυτή προϋποθέτει αναφορά ορισμένων από τα άνω περιστατικά στο αιτιολογικό της απόφασης και παραπομπή κατά τα λοιπά στο διατακτικό της.
Εξ άλλου η αναφορά των περιστατικών αυτών συνίσταται στην έκθεση των εμπιπτόντων στο πραγματικό της εφαρμοσθείσης ουσιαστικής διατάξεως γεγονότων. Στα εν λόγω νομικώς αξιόλογα γεγονότων, περιλαμβάνονται ιδίως πράξεις, ψυχικές καταστάσεις, φυσικά φαινόμενα, πράγματα, πρόσωπα, σχέσεις τόπου, χρόνου και αιτιότητος και καταστάσεις εν γένει, δεν αρκεί δε να μνημονεύονται με γενικές τυποποιημένες φράσεις, που προσήκουν σε κάθε περίπτωση, αλλ' απαιτείται να διαλαμβάνονται πραγματικώς ως ιστορικά γεγονότα, ήτοι εξειδικευμένα κατά τα ατομικά και ιδιαίτερα γνωρίσματα βιοτικά συμβάντα με αναφορά τους έστω και μερικώς στο αιτιολογικό που θα συμπληρωθεί από το διατακτικό κατά την ουσία, το ποιόν, το ποσό, τον τόπο και χρόνο και τις σχέσεις τους. Έτσι έλλειψη της επιβαλλομένης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας υπάρχει όταν είναι εντελώς τυπική η αιτιολογία της αποφάσεως προς την οποία εξομοιώνεται και η αιτιολογία που παραπέμπει στα πραγματικά περιστατικά του διατακτικού. Δεν υπάρχει όμως έλλειψη αιτιολογίας στην περίπτωση που η αιτιολογία της αποφάσεως εξαντλείται στην επανάληψη του διατακτικού της, το οποίο περιέχει εκτός από τα τυπικά στοιχεία του κατηγορητηρίου και πραγματικά περιστατικά τόσο αναλυτικά και με τόση πληρότητα ώστε να καθίσταται περιττή η διαφοροποίηση της διατυπώσεως του σκεπτικού......"
