Συνεκδίκαση αγωγών διαζυγίου με ισχυρό κλονισμό έγγαμης σχέσης - έλλειψη έννομου συμφέροντος άσκησης ενδίκου μέσου κατά της απόφασης που απαγγέλει τη λύση του γάμου
Πέραν του αντικειμενικού κλονισμού της έγγαμης σχέσεως δεν απαιτείται το στοιχείο της υπαιτιότητας για να λυθεί ο γάμος λόγω ισχυρού κλονισμού (1439 παρ. 1 Α.Κ.).
Δεν έχει δικαίωμα διάζευξης ο σύζυγος στο πρόσωπο του οποίου συνδέεται αποκλειστικά το κλονιστικό γεγονός. Κανένας σύζυγος δεν έχει έννομο συμφέρον να ζητήσει την έρευνα υπαιτιότητας στη πρόκληση του κλονισμού, εφόσον είναι αδιάφορο. Το κρίσιμο είναι με το πρόσωπο ποίου από τους δύο συζύγους αφορά το κλονιστικό γεγονός του γάμου.
Κατά συνέπεια η διαπλαστική απόφαση του διαζυγίου επιφέρει τη λύση του γάμου και δεν δημιουργεί δεδικασμένο για θέματα υπαιτιότητας των συζύγων, ούτε και στη δίκη διατροφής μετά το διαζύγιο.
Επί συνεκδίκασης αγωγών διαζυγίου με ισχυρό κλονισμό, αν γίνει δεκτή η μία αγωγή, ο σύζυγος του οποίου δεν έγινε δεκτή η αγωγή δεν έχει έννομο συμφέρον να ασκήσει ένδικο μέσο κατά της απόφασης αυτής, εφόσον η αγωγή του κατέτεινε στη λύση του γάμου με ισχυρό κλονισμό. Το ένδικο μέσο σε αυτή τη περίπτωση απορρίπτεται ελλείψει εννόμου συμφέροντος ως απαράδεκτο.
Δεν έχει δικαίωμα διάζευξης ο σύζυγος στο πρόσωπο του οποίου συνδέεται αποκλειστικά το κλονιστικό γεγονός. Κανένας σύζυγος δεν έχει έννομο συμφέρον να ζητήσει την έρευνα υπαιτιότητας στη πρόκληση του κλονισμού, εφόσον είναι αδιάφορο. Το κρίσιμο είναι με το πρόσωπο ποίου από τους δύο συζύγους αφορά το κλονιστικό γεγονός του γάμου.
Κατά συνέπεια η διαπλαστική απόφαση του διαζυγίου επιφέρει τη λύση του γάμου και δεν δημιουργεί δεδικασμένο για θέματα υπαιτιότητας των συζύγων, ούτε και στη δίκη διατροφής μετά το διαζύγιο.
Επί συνεκδίκασης αγωγών διαζυγίου με ισχυρό κλονισμό, αν γίνει δεκτή η μία αγωγή, ο σύζυγος του οποίου δεν έγινε δεκτή η αγωγή δεν έχει έννομο συμφέρον να ασκήσει ένδικο μέσο κατά της απόφασης αυτής, εφόσον η αγωγή του κατέτεινε στη λύση του γάμου με ισχυρό κλονισμό. Το ένδικο μέσο σε αυτή τη περίπτωση απορρίπτεται ελλείψει εννόμου συμφέροντος ως απαράδεκτο.
Απόσπασμα της υπ΄ αριθ. 50/2013 απόφασης Αρείου Πάγου
"Κατά το άρθρο 1439 παρ.1 Α.Κ. καθένας από τους συζύγους μπορεί να ζητήσει διαζύγιο όταν οι μεταξύ τους σχέσεις έχουν κλονισθεί τόσο ισχυρά από λόγο που αφορά στο πρόσωπο του εναγομένου ή και των δύο συζύγων, ώστε βάσιμα η εξακολούθηση της έγγαμης σχέσεως να είναι αφόρητη για τον ενάγοντα.
Με τη διάταξη αυτή καθιερώνεται ως λόγος διαζυγίου ο αντικειμενικός κλονισμός της έγγαμης
σχέσεως, χωρίς να απαιτείται το στοιχείο της υπαιτιότητας για να μπορεί να ζητηθεί το διαζύγιο.
'Ετσι ο ενάγων, για τη θεμελίωση και παραδοχή της αγωγής του, πρέπει να επικαλεσθεί και να αποδείξει ότι ο γάμος έχει κλονισθεί από ορισμένα γεγονότα που αναφέρονται στο πρόσωπο του εναγομένου ή και των δύο συζύγων με την έννοια της υπάρξεως αιτιώδους συνδέσμου ανάμεσα στα αντικειμενικώς πρόσφορα κλονιστικά της έγγαμης σχέσεως γεγονότα αυτά και στο πρόσωπο του εναγομένου συζύγου του ή και των δύο και ότι ο κλονισμός είναι τόσο ισχυρός ώστε βασίμως η εξακολούθηση της συμβιώσεως έχει καταστεί αφόρητη γι` αυτόν.
Αν το κλονιστικό γεγονός αφορά και τους δύο συζύγους, το προς διάζευξη δικαίωμα γεννάται ανεξαρτήτως από το ποιον από τους δύο συζύγους βαρύνει περισσότερο η ύπαρξή του και από το εάν υπάρχει υπαιτιότητα στο πρόσωπο ενός μόνο. Αν όμως το κλονιστικό γεγονός συνδέεται αποκλειστικώς με το πρόσωπο του ενάγοντος, δεν γεννάται υπέρ αυτού δικαίωμα διαζεύξεως με βάση την πιο πάνω διάταξη του άρθρου 1439 παρ. 1 Α.Κ. Το ότι για τη λύση του γάμου είναι πλέον αδιάφορο αν ο κλονισμός οφείλεται σε υπαίτιο ή ανυπαίτιο κλονιστικό γεγονός, συνεπάγεται ότι στη δίκη του διαζυγίου δεν δικαιολογείται σε καμιά πλευρά έννομο συμφέρον για την έρευνα της υπαιτιότητας, το δε δεδικασμένο της διαπλαστικής αποφάσεως του διαζυγίου δεν εκτείνεται σε ζητήματα υπαιτιότητας σε καμιά περίπτωση, ούτε και στη δίκη διατροφής μετά το διαζύγιο, όπως προβλέπει το άρθρο 1442 Α.Κ., ενόψει της διατάξεως του άρθρου 1444 παρ. 1 Α.Κ.
Αν το κλονιστικό γεγονός αφορά και τους δύο συζύγους, το προς διάζευξη δικαίωμα γεννάται ανεξαρτήτως από το ποιον από τους δύο συζύγους βαρύνει περισσότερο η ύπαρξή του και από το εάν υπάρχει υπαιτιότητα στο πρόσωπο ενός μόνο. Αν όμως το κλονιστικό γεγονός συνδέεται αποκλειστικώς με το πρόσωπο του ενάγοντος, δεν γεννάται υπέρ αυτού δικαίωμα διαζεύξεως με βάση την πιο πάνω διάταξη του άρθρου 1439 παρ. 1 Α.Κ. Το ότι για τη λύση του γάμου είναι πλέον αδιάφορο αν ο κλονισμός οφείλεται σε υπαίτιο ή ανυπαίτιο κλονιστικό γεγονός, συνεπάγεται ότι στη δίκη του διαζυγίου δεν δικαιολογείται σε καμιά πλευρά έννομο συμφέρον για την έρευνα της υπαιτιότητας, το δε δεδικασμένο της διαπλαστικής αποφάσεως του διαζυγίου δεν εκτείνεται σε ζητήματα υπαιτιότητας σε καμιά περίπτωση, ούτε και στη δίκη διατροφής μετά το διαζύγιο, όπως προβλέπει το άρθρο 1442 Α.Κ., ενόψει της διατάξεως του άρθρου 1444 παρ. 1 Α.Κ.
Αντικείμενο δε της δίκης διαζυγίου είναι όχι η δικαστική διάγνωση του λόγου που δικαιολογεί την απαγγελία του διαζυγίου αλλά το διαπλαστικό αποτέλεσμα της λύσεως του γάμου. Επομένως στην περίπτωση συνεκδίκασεως αντίθετων αγωγών διαζυγίου με τις οποίες καθένας από τους συζύγους ζητεί τη λύση του γάμου για ισχυρό κλονισμό της έγγαμης σχέσεως από λόγο που αφορά το πρόσωπο του άλλου συζύγου, αν η μία από αυτές γίνει δεκτή και η άλλη απορριφθεί, ο διάδικος του οποίου η αγωγή απορρίφθηκε δεν έχει έννομο συμφέρον κατά τα άρθρα 68, 516 παρ.2 και 556 παρ.2 Κ.Πολ.Δ. να ασκήσει αντίστοιχα έφεση ή αναίρεση κατά της πρωτόδικης ή της τελεσίδικης αποφάσεως και να ζητήσει την εξαφάνισή της με σκοπό να απορριφθεί η αγωγή του αντιδίκου του και να γίνει δεκτή η δική του αγωγή, καθόσον η έννομη συνέπεια που και αυτός επιδίωξε με την αγωγή του, δηλαδή η λύση του γάμου, στην οποία εμμένει, έχει ήδη επέλθει, και ως εκ τούτου το εκατέρωθεν υποβληθέν αίτημα δικαστικής διαπλάσεως έχει ικανοποιηθεί με την απαγγελία διαζυγίου, έστω και με βάση διάφορα περιστατικά, που συγκροτούν όμως τον ίδιο λόγο, ήτοι τον αντικειμενικό κλονισμό του γάμου.
Τέλος από τις διατάξεις των άρθρων 68, 73, 532 και 577 Κ.Πολ.Δ. προκύπτει ότι το έννομο συμφέρον αποτελεί διαδικαστική προϋπόθεση της δίκης και η συνδρομή του ερευνάται αυτεπαγγέλτως από το δικαστήριο, η δε έλλειψή του συνεπάγεται την απόρριψη του ενδίκου μέσου ως απαραδέκτου (Α.Π. 1242/2011)."
Γιώργος Π. Γιαγκουδάκης, Δικηγόρος Καβάλας
Διαζύγια - Ποινικά - Ιντερνετ
Για περισσότερες πληροφορίες
σχετικά με το δικηγορικό γραφείο μου
επισκεφθείτε το site μας
*Υ.Γ.: Στείλε το σχόλιο σου, κάνε LIKE και γράψου στη mailing list. Ευχαριστώ.
Λέξεις για αναζήτηση: ισχυρός κλονισμός έγγαμης σχέσης, συνεκδίκαση αγωγών διαζυγίου, δικαίωμα διάζευξης, δικηγόροι διαζυγίων, λόγος διαζυγίου, δεδικασμένο διαπλαστικής αποφάσεως διαζυγίου, δίκη διαζυγίου, έννομο συμφέρον, ένδικα μέσα
