Διατροφή για παρελθόντα χρόνο δεν οφείλεται παρά μόνο από την υπερημερία.
Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 1498 ΑΚ διατροφή για παρελθόντα χρόνο δεν οφείλεται παρά μόνο από την υπερημερία, που επέρχεται (ενεργοποίηση αξίωσης διατροφής) με μόνη την όχληση του υποχρέου, χωρίς δηλ. να είναι αναγκαία η υπαιτιότητα του υπόχρεου για διατροφή. Και αυτό, γιατί ανάγκες παρελθόντος χρόνου, είτε ικανοποιήθηκαν είτε όχι, δεν συνιστούν, ήδη, ανάγκες, αφού παρήλθαν, ούτε νοείται, πλέον, ικανοποίηση αυτών.
Η διάταξη, όμως, του άρθρου 1498 ΑΚ είναι ενδοτικού δικαίου, γι` αυτό η συμφωνία για καταβολή διατροφής ακόμα και αν αφορά παρελθόντα χρόνο (χωρίς να υπάρχει υπερημερία) είναι έγκυρη. Η υπερημερία του οφειλέτη επέρχεται με δικαστική (έγερση αγωγής ή αίτησης ασφαλιστικών μέτρων) ή εξώδικη όχληση του εκ μέρους του δικαιούχου δανειστού (άρθ. 340 ΑΚ), καθιστάμενη ενεργή την απαίτηση για διατροφή. 'Οταν πρόκειται για οφειλή διαδοχικών παροχών, όπως στη διατροφή, η όχληση για αυτές μπορεί να γίνει είτε για το σύνολο των μελλουσών παροχών, είτε για το συγκεκριμένο μέρος τους, δηλαδή για παροχές ορισμένου χρόνου. Αρκεί δε η όχληση χωρίς να ερευνάται περαιτέρω η τυχόν υπαιτιότητα περί αυτού ή μη του υπόχρεου, επί συμβατικής δε διατροφής δεν απαιτείται όχληση, διότι, στη ρύθμιση αυτή, συνυπάρχει και η όχληση. Η ύπαρξη του στοιχείου της υπαιτιότητας δημιουργεί υποχρέωση αποζημίωσης του δικαιούχου επιπλέον για τη ζημία της καθυστέρησης και τόκους υπερημερίας από το ληξιπρόθεμο κάθε περιοδικής παροχής.