Διαπράττει αυτοδικία ένας γονιός, όταν φεύγει από το σπίτι μαζί με τα παιδιά του? (βίντεο)

Καλωσήλθατε στο blog μου και πάλι μετά τις καλοκαιρινές διακοπές.  

Σήμερα θα μιλήσουμε για την αυτοδικία που διαπράττει ο γονιός με κοινή επιμέλεια τέκνων, παντρεμένος ή με σύμφωνο συμβίωσης, όταν κάνει μετοίκηση μαζί με τα παιδιά του από την οικογενειακή στέγη. 

Πότε στοιχειοθετείται η αυτοδικία? Τιμωρείται αυτή η πράξη? Είναι αυτεπάγγελτη η δίωξή της ή κατ΄ έγκληση? Διαφέρει από την αρπαγή ανηλίκου από γονέα?

Μείνετε μαζί μου μέχρι το τέλος για να πάρετε όλες τις απαντήσεις. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις τα δικαιώματά σου, πότε και πως μπορείς να τα ασκήσεις προς όφελός σου. 

Να σας υπενθυμίσω για όσους δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα να εγγραφείτε στο κανάλι μου κάτω δεξιά στο κόκκινο κουμπί και να κάνετε ένα κλικ στο καμπανάκι για να ενημερώνεστε αμέσως για τα νέα βίντεό μου.

Γειά σας είμαι ο Γιώργος Γιαγκουδάκης δικηγόρος Καβάλας, ειδικός για διαζύγια και οικογενειακό δίκαιο και σας ενημερώνω όπως πάντα, πάνω σε χρήσιμα και ενδιαφέροντα θέματα οικογενειακού δικαίου.

Ξεκινάμε κατευθείαν χωρίς χρονοτριβή στο θέμα μας και να πούμε αρχικά λίγα λόγια γενικά για την αυτοδικία.

 Κατά το  Άρθρο 331 του ΠΚ τελεί το αδίκημα της Αυτοδικίας

" Όποιος ασκεί αυθαίρετα αξίωση σχετική με δικαίωμα που ή το έχει πραγματικά ή από πεποίθηση το οικειοποιείται τιμωρείται με παροχή κοινωφελούς εργασίας ή χρηματική ποινή. Για την ποινική δίωξη απαιτείται έγκληση."

Το έγκλημα αυτό της αυτοδικίας στρέφεται κατά της προσωπικής ελευθερίας του ατόμου, που παρά τη θέλησή του εξαναγκάζεται να πράξει, να παραλείψει ή να ανεχθεί οτιδήποτε που απορρέει από την αυθαίρετη ενέργεια, η οποία στρέφεται εναντίον του. 

Συνεπώς το στοιχείο της αντικειμενικής υπόστασης του εν λόγω εγκλήματος είναι και η εναντίωση του παθητικού υποκειμένου (παθόντος), στην ενάσκηση του δικαιώματος του. Από την εναντίωση του αυτή ανακύπτει μιά διένεξη, προς επίλυση της οποίας μπορούσε και έπρεπε ο αυτοδικών να προσφύγει στη δικαστική αρχή. Αν δεν υπάρχει τέτοια διένεξη και αμφισβήτηση, τότε δεν υπάρχει το έγκλημα της αυτοδικίας.

Ως  αυθαίρετη άσκηση αξίωσης, νοείται ότι η εκτέλεση υλικής πράξης προς ικανοποίηση αξίωσης κατά παράλειψη της δικαστικής οδού, με την οποία ρυθμίζεται η αμφισβήτηση που δημιουργήθηκε. Απαιτείται να είχε ανακύψει προηγουμένως μεταξύ του αυτοδικούντος και του παθόντος τέτοια αμφισβήτηση.Θα πρέπει δηλαδή το δικαίωμα  το οποίο άσκησε ο δράστης να ήταν πράγματι δικαστικά επιδιώξιμο δηλαδή να του παρέχονταν η δυνατότητα να προσφύγει στη δικαστική οδό και εντούτοις να μην το έκανε.

Η αυτοδικία  μπορεί να πραγματωθεί με οποιαδήποτε πράξη, με την οποία κατά παράκαμψη της νόμιμης δικαστικής οδού, ο δράστης ικανοποιεί αξίωση που έχει ή νομίζει ότι έχει. Απαιτείται άσκηση αξιώσεως κατά τρόπο αυθαίρετο, αναφορικά με δικαίωμα που έχει ή από πεποίθηση οικειοποιείται ο δράστης.

Αρπαγή ανηλίκου | Νομολογία

Απόφαση δικαστηρίου γιά Αρπαγή ανηλίκου

 Απόφαση Α.Π. 771 / 2010 (απόσπασμα)

 ".... Επειδή, εκ των διατάξεων του άρθρου 324 παρ. 1, 2 ΠΚ προκύπτει, ότι το έγκλημα της αρπαγής ανηλίκου διαπράττει όποιος αφαιρεί ανήλικο από τους γονείς, τους επιτρόπους ή από οποιονδήποτε δικαιούται να μεριμνήση για το πρόσωπό του ή όποιος υποστηρίζει την εκουσία διαφυγή του ανηλίκου από την εξουσία των ανωτέρω προσώπων. Αν ο ανήλικος δεν έχει συμπληρώσει τα δεκατέσσερα χρόνια του, επιβάλλεται κάθειρξη μέχρι δέκα ετών, εκτός αν η πράξη ετελέσθη από ανιόντα, οπότε ο δράστης τιμωρείται με φυλάκιση. Εξ άλλου, το παραπεμπτικό βούλευμα έχει την απαιτουμένη από τα άρθρα 93 του Συντάγματος και 139 του Κ.Π.Δ. ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον υπό του άρθρ. 484 § 1 στοιχ. δ' Κ.Π.Δ. προβλεπόμενο λόγο αναιρέσεως, όταν σ' αυτό εκτίθενται με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις, τα πραγματικά περιστατικά τα οποία προέκυψαν από την ανάκριση, εν σχέσει προς τα αντικειμενικά και υποκειμενικά στοιχεία του εγκλήματος, διά το οποίο έχει ασκηθή ποινική δίωξη, τα αποδεικτικά μέσα που θεμελιώνουν τα περιστατικά αυτά και οι σκέψεις και οι συλλογισμοί με τους οποίους έγινε η υπαγωγή αυτών στην εφαρμοσθείσα ουσιαστική ποινική διάταξη και εκρίθη ότι υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις, ικανές να στηρίξουν την κατηγορία και την παραπομπή του κατηγορουμένου στο ακροατήριο. Η αιτιολογία αυτή υπάρχει στο παραπεμπτικό βούλευμα και όταν αυτό δεν έχει δικές του σκέψεις, αλλά αναφέρεται, ακόμη και εξ ολοκλήρου, στις σκέψεις της ενσωματωμένης στο βούλευμα εισαγγελικής προτάσεως, εφ'όσον βέβαια αυτή πληροί τις αναφερόμενες προϋποθέσεις, αφού η τελευταία αποτελεί τμήμα του ιδίου βουλεύματος (ΑΠ 66/2007). 

Ποιος τελεί το έγκλημα της Αρπαγής ανηλίκων και πότε είναι κακούργημα; (Μέρος Β’)

* Δημοσιεύτηκε  15/ 9/2014  στην "Πρωϊνή" Εφημερίδα της Καβάλας 

Ενεργητικό υποκείμενο της τέλεσης της ως άνω πράξης μπορεί να είναι και ο γονέας του ανηλίκου μόνο όμως στην περίπτωση που δεν έχει την επιμέλεια και αφαιρεί τον ανήλικο από τον άλλο γονέα ή τρίτο που έχει την επιμέλεια με δικαστική απόφαση.

“Εφόσον δεν έχει εκδοθεί δικαστική απόφαση που να αναθέτει την επιμέλεια του προσώπου του ανηλίκου στο γονέα με τον οποίο διαμένει και από τον οποίο περιθάλπτεται, η αφαίρεσή του από τον άλλο γονέα, δεν πληροί τους όρους της αντικειμενικής υποστάσεως του εγκλήματος της αρπαγής ανηλίκου γιατί και αυτή είναι πράξη επιμελείας. `Οταν δεν υπάρχει δικαστική απόφαση για την επιμέλεια, η αφαίρεση του ανηλίκου από τον έναν γονέα εν αγνοία του άλλου γονέα συνιστά το αδίκημα της αυτοδικίας. Η αφαίρεση του ανηλίκου που γίνεται αυθαίρετα και αυτοδύναμα χωρίς να υπάρχει από πριν δικαστική απόφαση που να ρυθμίζει γενικά την κατάσταση του παιδιού και μάλιστα σύμφωνα με το συμφέρον του, με την γνώση από μέρους του δράστη ότι ενεργεί αυθαίρετα και αυτοδύναμα χωρίς να προσφύγει στη δικαστική αρχή για την αξίωση που έχει για δικαιολογημένη αφαίρεση του δικαιώματος επιμελείας καθώς και με την πεποίθησή του (δράστη) ότι το δικαίωμα της επιμελείας του παιδιού πρέπει να ανήκει μόνο σ` αυτόν, στοιχειοθετεί τη μορφή του εγκλήματος της αυτοδικίας που προβλέπεται και τιμωρείται από τη διάταξη του άρθρου 331 ΠΚ, πολύ περισσότερο γιατί κατά το άρθρο 1512 Α.Κ, οι γονείς σε περίπτωση διαφωνίας τους ως προς την άσκηση της γονικής μέριμνας ή της επιμέλειας οφείλουν να προσφύγουν στο Δικαστήριο. 

Σύμφωνα με το πνεύμα του νόμου για να στοιχειοθετήσει η αφαίρεση του ανηλίκου από τον ένα γονέα αυτοδικία, θα πρέπει ν` αποτελεί καταχρηστική, αυτογνώμονα και παρά τις αντιρρήσεις του άλλου γονέα άσκηση αποκλειστικής επιμέλειας.

Ποιος τελεί το έγκλημα της Αρπαγής ανηλίκων και πότε είναι κακούργημα; (Μέρος Α’)

* Δημοσιεύτηκε  13/ 9/2014  στην "Πρωϊνή" Εφημερίδα της Καβάλας 

Το έγκλημα της Αρπαγής ανηλίκων προβλέπεται στο άρθρο 324 του Ποινικού Κώδικα και περιλαμβάνεται στο 18ο Κεφάλαιο του Ειδικού Μέρους με τον τίτλο "Εγκλήματα κατά της προσωπικής ελευθερίας". Κατά την παρ. 1 του άρθ. 324 Π.Κ. το έγκλημα αυτό τελεί όποιος “αφαιρεί ανήλικο από τους γονείς, τους επιτρόπους ή από οποιονδήποτε δικαιούται να μεριμνήσει για το πρόσωπό του ή όποιος υποστηρίζει την εκούσια διαφυγή του ανηλίκου από την εξουσία των παραπάνω προσώπων" και τιμωρείται με Φυλάκιση (πλημμέλημα, ποινή έως 5 χρόνια ). Προβλέπεται όμως αυστηρότερη τιμωρία του εγκλήματος "Αν ο ανήλικος από τη στέρηση της επιμέλειας διέτρεξε σοβαρό κίνδυνο ζωής ή βαριάς βλάβης της υγείας" οπότε ο δράστης τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους (πλημμέλημα, ποινή από 1 έως 5 έτη).